Maaike
Maaike loopt al haar hele leven lang rond met onverklaarde gezondheidsklachten. Haar klachten werden door de jaren heen steeds erger en zo kwam zij binnen 1,5 maand 20 kilo aan. Een diagnose heeft zij momenteel nog niet en ondanks haar klachten voelt zij zich vaak niet geloofd. Daardoor ziet zij tegen ieder consult op. Haar zoektocht duurt al heel lang en wordt steeds moeizamer.
Ik ben Maaike van Schaik, 29 jaar, heb een lieve vriend en 2 katten. Voorheen werkte ik als projectbegeleider in de bouw, trainde ik 5 keer in de week en was ik sociaal erg actief. Helaas kan ik dit niet meer. Eigenlijk ben ik al mijn hele leven al ziek, alleen begonnen mijn huidige klachten ongeveer 5 jaar geleden.
Voorgeschiedenis:
Sinds dat ik een baby was heb ik al Astma, rond deze periode had ik meerdere longontstekingen. Door de Astma heb ik bijna de helft van mijn basisschoolperiode niet meegemaakt omdat ik altijd ziek was. Wanneer ik er wel was werd ik vaak gepest, ik was een makkelijk slachtoffer omdat ik vaak erg zwakjes was. Toen ik naar de middelbare school ging, begon ook de buikpijn die ik vaak had, dit waren darmkrampen en menstruatiepijn. Rond deze periode begon ik ook erg depressief te worden. Ik was ongeveer 14 jaar en ik zat al aan de Prozac, de psychiater vertelde nog dat het alleen op volwassen mannen was getest. Na een paar jaar ben ik ermee gestopt en merkte ik weer dat ik mezelf werd. Na heel veel jaren aan therapie, buikpijn en vermoeidheid, toch nog een MBO diploma behaald. De jaren daarna waren vrij rustig qua ziek zijn, alleen altijd veel last van mijn menstruatie, zelfs al werd deze gedeeltelijk onderdrukt door de pil.
Begin huidige klachten:
Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik de Ziekte van Pfeiffer, hier moest ik een aantal maanden van bijkomen om weer mijn dagelijkse dingen te kunnen doen. Hiervoor werkte ik fulltime, was ik bijna het hele weekend in de kroeg te vinden en was ik meerdere dagen aan het trainen. Ik pakte het werken weer rustig aan op en ik ging 5 dagen in de week naar de sportschool omdat ik 10 kilo zwaarder was als daarvoor, dit moest er af. Sporten en gezond eten werden een obsessie en ik viel niks af, het afvallen ging een jaar daarvoor heel makkelijk. Uiteindelijk ben ik weer fulltime gaan werken en pakte ik mijn sociale leven ook meer op, tot laat uitgaan lukte alleen niet meer. Twee jaar later begon ik met het gebruiken van medicatie voor mijn trage schildklier, tot op heden merk ik daarvan geen verschil. Een jaar later zakte ik weer in elkaar en hoorde ik van een natuurgeneeskundige dat ik de Ziekte van Lyme had, met de reguliere geneeskunde was er niks te vinden. Na maanden van in bed liggen en alle behandelingen ben ik weer gaan werken, alleen ik voelde mij nog steeds heel moe en was weer een paar kilo aangekomen.
Na overleg met de huisarts ben ik toen met de pil gestopt en de klachten werden alleen maar erger. Ik kwam binnen 1,5 maand 20 kilo aan, kon ik naast mijn werk niks meer door extreme vermoeidheid, werd ik gillend wakker door de pijn aan mijn endeldarm tussen de menstruaties door en was ik totaal niet meer mezelf. In dezelfde 1,5 maand werd mijn schildklier medicatie verdubbeld (van 75 mg naar 150 mg), hierdoor kreeg ik hartkloppingen en was ik ondanks mijn vermoeidheid heel erg opgejaagd. Na het juist instellen van de medicatie heb ik gelukkig deze klachten niet meer. Na een half jaar werd ook mijn dienstverband bij mijn werkgever niet verlengd omdat ik niet aan de verwachtingen voldeed.
Doktersbezoeken:
Toen de ergste klachten begonnen ben ik door mijn huisarts doorgestuurd naar een internist. De internist vroeg natuurlijk naar al mijn klachten en vertelde direct dat wanneer zij niks zouden vinden ik maar naar een obesitaskliniek moest gaan om een maagverkleining te nemen… Natuurlijk kwam er niks nieuws uit dit onderzoek en bij een collega van haar die ook nog endocrinoloog was werd ook niks gevonden. Volgens haar moest ik maar psychische hulp gaan zoeken en was het heel normaal om zoveel kilo’s aan te komen door een burnout. Maandenlang durfde ik niet meer naar de huisarts omdat ik mij schaamde omdat ik een aansteller zou zijn. Uiteindelijk had ik een aantal afspraken met nog een andere internist-endocrinoloog. Hij is erachter gekomen dat ik de Ziekte van Hashimoto heb en hier kunnen nog meerdere auto-immuunziektes bij horen, alleen had ik dat allemaal niet. ik stond toen weer buiten met geen diagnose en moest ik maar goede psychische hulp gaan vinden.
Mentaal:
Het is heel zwaar en eigenlijk heb ik iedere dag een strijd tegen mijn eigen lichaam. Wanneer je niet meer mee kunt doen aan het (normale) leven, moet je dingen vinden om voor te kunnen leven en dat is in deze situatie heel moeilijk. Constant aan iedereen uitleggen waardoor je ziek bent, omdat ze niet begrijpen wat jij voelt is ook heel pittig er nog bij. Je ziet er normaal uit, misschien wat vermoeid en je bent veel aangekomen. Zelfs wanneer je het zelf niet begrijpt, moet je het aan anderen uitleggen. Uiteindelijk moet je je klachten accepteren en een manier vinden om ermee te leven.
Symptomen:
– Vermoeidheid
– Gewichtstoename
– Buikpijn (darmen)
– Wisselende ontlasting
– Menstruatiepijn
– Gewricht-/spierpijn
– Hoofdpijn
– Stemmingswisselingen
– Duizeligheid
– Verminderde eetlust
– Acné/eczeem
– Koude handen/-voeten
– Lipoedeem
Hoe gaat het nu?
Na een hele lange periode heb ik dit allemaal kunnen accepteren, de klachten blijven wel zeer aanwezig en moet ik naar mijn lichaam luisteren. Gelukkig is mijn gewicht al een jaar stabiel en blijven de klachten grotendeels hetzelfde. Er gebeuren gelukkig ook een aantal mooie dingen op dit moment. Ik heb een hele lieve en leuke vriend die mij leuk vindt om hoe ik echt ben, ik heb soms fotoshoots waarbij ik de foto’s met krachtige verhalen op Instagram zet en help ik Voices for women. De laatste paar maanden heb ik extra kracht gekregen om door te blijven vechten voor mijzelf en voor andere vrouwen, ik weet ook dat ik niet alleen ben in deze strijd. Ik blijf hoopvol doorgaan met het zoeken naar mijn diagnose.