Antoinetta kwam aan na de bevalling van haar 2e kind, werd somber, kreeg spier- en hoofdpijn en had woedeaanvallen, zonder dat ze wist waarom. Ze ging van 0 naar 100, ging alle kanten op en herkende dit niet van zichzelf. Het waren geen hormonen van de zwangerschap want het bleef. Ondertussen probeerde Antoinetta ook een carrière op te bouwen en een studie te doen. Dit werd door haar klachten steeds lastiger vol te houden en ze trok aan de bel. Doorverwijzingen naar specialisten hielpen niet en de huisarts opperde, dat ze als vrouw, echtgenote en moeder wel veel ballen in de lucht had te houden en het te druk had. Dit klopte voor Antoinetta niet. Ze besloot minder en zelfs helemaal te stoppen met werken. De huisarts vond dat ze nog steeds te veel deed, maar ze lag de hele dag in bed. Dit had ook impact op haar sociale leven. Mensen werden moe van haar vermoeidheid. Ze werd dikker en ging hiervoor zichzelf de schuld geven, omdat anderen haar hiervoor de schuld gaven, terwijl ze zo min mogelijk at en zo veel mogelijk bewoog.

Toen ze ging bijhouden wat ze at geloofde haar huisarts dit niet en zei ‘kom maar terug met de échte lijst’. Hierdoor ging ze enorm aan zichzelf twijfelen, kon niets meer, ondanks dat een klein stemmetje in haar hoofd zei, dat er iets niet klopte. Iedereen, ook de GGZ, twijfelde er aan of het ooit wel weer goed zou komen. Antoinetta voelde zich intussen zo slecht, dat ze niet meer wilde leven. Haar argument, dat haar klachten lichamelijk waren, werden niet serieus genomen en ze werd als depressief, psychotisch en manipulatief bestempeld. Na haar verzoek haar kinderen op te vangen als zij er niet meer zou zijn, werd meteen elke verdere hulp stopgezet. Onderweg naar een plek waar ze zichzelf wat wilde aandoen, werd Antoinetta zo boos op de hulpverlening, omdat die haar kinderen in de steek liet, dat ze besefte dat ze zelf zonder hulpverlening iets moest gaan doen. Omdat ze zichzelf niet vertrouwde deed ze een beroep op haar man en familie, voor wie ze haar zelfmoordgedachten tot dan toe had verborgen. Die kwamen meteen in actie.

Uiteindelijk besloot Antoinetta, dat ze wilde leven en veranderde van baan naar ervaringsdeskundige, om mensen te ondersteunen in hun psychologische proces. Na een nieuw bezoek aan haar huisarts met een echte blaasontsteking, die volgens hem «tussen de oren» zat knapte er iets bij Antoinetta. Ze besefte, dat ze de psychische stempel bij haar huisarts nooit meer kwijt zou raken en zocht een nieuwe huisarts. Haar nieuwe huisarts ging wel verder lichamelijk zoeken. Omdat ze opnieuw ongesteld werd, kwam ze bij een gynaecoloog terecht en die ging prolactine prikken. Een MRI wees uit, dat ze een tumor in haar hoofd had, de oorzaak van haar prolactine overschot en veel van haar klachten. Met medicatie viel ze weer af en veranderde haar leven enorm: ze kreeg weer energie, maakte promotie en sloot haar studie af.

Haar diagnose had jaren eerder gevonden kunnen worden door een simpele bloedtest, maar dit werd niet gezien doordat er slechts met één bril, de psychische, naar haar werd gekeken. Door haar verhaal op te schrijven bleek dat ze helemaal niet alleen was.