Bij Doreth betekende dit, dat haar bloed te dik en te stroperig was. De kleine haarvaten bij haar hart slibben daardoor regelmatig dicht. Ze heeft dan ook heel veel hartinfarctjes en grote hartinfarcten gehad, in totaal 14. Deze infarcten zijn wel anders dan de ‘gewone’ hartinfarcten, omdat het hier om de kleine haarvaten gaat.  

Van haar 20ste tot haar 38ste is Doreth kraamverzorgster geweest, maar moest hier door haar zieke lichaam mee stoppen en sindsdien werkt ze niet meer. Ze omschrijft zichzelf als altijd heel actief en sociaal geweest, voor de kinderen was niets te gek. Ze was altijd overal bij en hielp altijd iedereen maar nu kan ze dat niet meer, wat heel frustrerend is voor haar. Nu heeft ze zelf hulp nodig. 

In 2010 werd ze ziek, was moe, viel af en haar lijf wilde niet. Vakanties gingen niet meer vanzelf en ze kon de trap niet meer op. In 2011 was ze ‘ziek, zwak en misselijk’. Uit de vele huisartsbezoeken kwam niets naar voren. In 2012 kreeg ze een heel groot hartinfarct. Met de ambulance ging ze naar het ziekenhuis. Daar vroeg de cardioloog tot haar grote verbazing ‘wanneer heeft u die andere infarcten gehad?’. Doreth bleek meerdere littekens op haar hart te hebben.  

Ofschoon ze wel heel veel pijn had gehad, ook in de kaken, en vaak bij de huisarts was geweest, niemand aan hartinfarcten gedacht en kwam ze bij de huisarts niet verder. Die dacht aan een vorm van fibromyalgie. Zelfs na haar hartinfarct vond hij nog steeds dat hij geen fouten had gemaakt en Doreth besloot naar een andere huisarts te gaan. Ze kreeg om de paar weken een hartinfarct. uiteindelijk, na bloedonderzoek kwam haar diagnose, maar ze kreeg nog meer onverklaarbare gezondheidsklachten. Ze bleek ook retroperitoneale fibrose, een chronische ontsteking achter in de buik die tot bindweefselgroei leidt, te hebben.  

De medische kennis ontbreekt, de artsen weten het soms gewoon niet. Ze heeft ook veel pijn in haar benen, maar de neurologen wagen zich hier niet aan omdat ze het aan haar hart heeft.  

Doordat ze een auto-immuunziekte heeft, is de kans groot dat ze er meerdere kan krijgen, die mogelijk ook de oorzaak van andere klachten kunnen zijn. Ze vermoedt dan ook, dat alles met elkaar te maken heeft. Er werd tegen haar gezegd «u wordt al bijna oma, geniet daar gewoon van». Maar Doreth wil een pijnvrij leven.  

Doordat ze vaak moe is en ze niets meer kan, haar hart is nog maar 32%, is Doreth een deel van haar sociale leven kwijtgeraakt, is niet alleen haar leven stil komen te staan maar ook het leven van haar partner en hielpen haar kinderen al snel mee in het huishouden. Er kwamen steeds meer taken op de schouders van de man van Doreth te liggen, die ook nog werkte. Hij voelde en voelt zich nog steeds vaak machteloos. De kosten die ze zelf hebben moeten maken zijn gigantisch, omdat ze het moesten zoeken in de alternatieve zorg, waarvan de meeste kosten zelf betaald moesten worden en waar ze van alles hebben geprobeerd. Ook hulpmiddelen en de huishoudelijke hulp kosten haar en de maatschappij heel veel geld.  

Doreth kijkt met zorgen naar de toekomst. Wanneer haar partner weg zou vallen, kan ze niets meer alleen. In dat geval zouden haar kinderen wel invallen, maar dat wil ze niet. Daarnaast blijft ze altijd pijn houden en vergeet ze vaak zichzelf, omdat ze altijd eerst aan anderen denkt. Haar dagen zijn saai, ze probeert haar energie zo goed mogelijk te verdelen. Ze doet drie dagen per week voor drie uurtjes rustig werk bij de kringloop en is daarna total loss.