Waar dit door ontstaat is onbekend, wel is bekend hoe het behandeld kan worden. Ook heeft ze een oogaandoening. Sinds 2010 is ze afgekeurd en zit ze thuis. Ze is snel overprikkeld, gevoelig voor lichten geluid en is ruim een jaar slechtziend geweest. Daarnaast heeft ze moeite te focussen, heeft snel hoofdpijn en sterk verminderde energie.

Toen ze achter in de 20 was begonnen haar klachten. Richelle kreeg een miskraam, van haar 2e zwangerschap kon ze niet genieten en kreeg helaas opnieuw een miskraam. Omdat ze net op controle was geweest, vond het ziekenhuis op de avond van die miskraam, dat ze maar moest afwachten, ondanks dat ze de hele avond pijn en weeën had. Ze is met pijnstillers gaan slapen en de volgende ochtend kwam haar ongeboren foetus. Ze ging naar het ziekenhuis en toen pas realiseerde ze zich wat er was gebeurd.  

Na deze tweede miskraam in 2010 kreeg ze last van haar ogen en begon wazig te zien. Haar huisarts stuurde haar naar een oogziekenhuis. Daar kwamen ze er achter dat ze een vochtopeenhoping had in haar hersenen, wat ook op haar oogzenuw drukte, en kwam Richelle bij een neuroloog en meer artsen terecht. Ze werd ook naar een diëtist gestuurd, want ‘als je afvalt zal het minder worden’. Ze kreeg een ruggenprik, om het overtollige vocht uit de hersenkamer te tappen en allerlei medicatie. Ze ging langzaam weer iets beter zien, maar de druk in de hersenen bleef wel. Daarom moest de ruggenprik om de drie of zes weken herhaald om het vocht weer te verwijderen.  

Na maanden kreeg Richelle de ruimte in haar hoofd om te vragen wat ze nu eigenlijk mankeerde en kreeg ze haar diagnose. Haar hoofdpijn werd minder, maar de andere klachten bleven. Richelle revalideerde een jaar lang, kwam in de ziektewet en moest re-integreren. Haar snelle overprikkeling maakte re-integratie erg lastig en moest na 4 weken worden gestopt.  

Voor een uitkering berekende het UWV het verschil tussen de functie die ze had gedaan en de functies die ze theoretisch nog zou kunnen doen. De functies die ze volgens het UWV wel zou kunnen doen, klopten alleen totaal niet met de werkelijkheid van haar overprikkeling en Richelle werd alsnog afgekeurd. Dat was voor haar erg wennen en ook haar omgeving vond hier van alles van. Ze moest constant uitleggen, ook al omdat haar beperking onzichtbaar is en dit kon soms tot lastige situaties leiden, al heeft ze inmiddels wel geleerd hiermee om te gaan.