Nanette
Nanette heeft al vanaf haar 14e lichamelijke en psychische klachten. Vanaf het moment dat zij vanwege een depressie een suïcidepoging doet, werd ze beoordeeld met de psychische bril op. Pas 35 jaar later werd de link gelegd met een B12 deficiëntie. Ook kan zij haar psychische ontregelingen grotendeels verklaren door trauma’s die zij heeft meegemaakt. Ook dit heeft invloed op het lichaam en wordt vaak onderschat.
Ik ben Nanette Waterhout, 53 jaar, heb een lieve vriend, een dochter en drie bonuskinderen. Ik ben al 37 jaar mantelzorger van een broer die iets jonger is. Voorheen werkte ik als personeelsadviseur en ruim 10 jaar geleden ben ik begonnen om te gaan werken met mijn eigen en familie-ervaringen met psychische ontregeling. Daar ging een zware depressie, herstel en helingsproces aan vooraf dat in 2012 is ingezet. Met psychische ontregelingen ben ik al vanaf mijn 15e bekend.
Voorgeschiedenis:
Vanaf mijn 14e had ik regelmatig last van bloedarmoede. Ik kreeg dan ijzertabletjes. Ik had last van hyperventilatie, vermoeidheid en in die tijd viel ik vanwege duizeligheid van de trap op het treinstation. Ik kreeg het ook psychisch zwaar. Ik werd faalangstig en had last van stemmingswisselingen en op mijn 15e werd ik ernstig depressief. Ik doe een suïcidepoging en dan wordt ook bij mijn omgeving duidelijk dat het slecht met mij gaat. Vanaf dat moment ben ik beoordeeld met de psychische bril op. Ik had sindsdien terugkerende depressies die, zo werd mij verteld en heb ik lang geloofd omdat ik niet beter wist, werden veroorzaakt door een chemische disbalans in mijn hersenen. Pas sinds anderhalf jaar, dus ruim 35 jaar later, wordt duidelijk dat ik een B12 deficiëntie heb. Die, u raadt het misschien al duidelijk kan worden door bijvoorbeeld bloedarmoede. Destijds is nooit verder gekeken dan de bloedarmoede en het geven van pillen. Of ik die pillen goed kon opnemen is destijds niet beoordeeld. Anderhalf jaar geleden gelukkig wel en bleek dit niet het geval te zijn. Ik heb daarna b12 injecties ontvangen en na lichamelijk onderzoek bleek de deficiëntie veroorzaakt te zijn door een heliobacter bacterie in mijn maag. Of dit mogelijk op mijn 15e al het geval was, dat is nu lastig te beoordelen. Maar zou zomaar kunnen. En drie keer raden wat de gevolgen kunnen zijn van B12 deficiëntie. Ik noem er maar een paar veel voorkomende ervaringen: vermoeidheid, psychische problemen, neurologische klachten, een ontstoken of dikke tong, het koud hebben en verlies van eetlust. Daarvan kende ik er wel een paar omdat ik die aan den lijve had ervaren. En wat is dan oorzaak en gevolg he? Ons lijf is zo complex en er wordt nog te weinig holistisch gekeken naar klachten. Ons lijf is zo complex en er wordt nog te weinig holistisch gekeken naar klachten.
Om het namelijk nog ingewikkelder te maken, kan ik mijn psychische ontregelingen sinds 11 jaar ook grotendeels verklarendoor de trauma’s die ik heb meegemaakt. Ook trauma heeft de nodige invloed op het lijf.
En wat dacht je van het effect van hormonen? Mijn ernstigste depressies deden zich voor in periodes dat hormonen in mijn systeem piekten en veranderden. De puberteit, na mijn bevalling en het begin van de overgang. Deze gingen gepaard met veel bloedverlies (o.a. door een fluxus na mijn bevalling) en stel je dan eens voor wat dat betekent met een niet bekende b12 deficiëntie en niet erkende trauma’s. Ik liep vanwege het extremebloedverlies een paar jaar geleden bij een gynaecoloog die had voorgesteld om mijn baarmoeder er uit te halen. Gelukkig kwam er eenandere gynaecoloog die voorstelde om eerst te beoordelen wat opnieuw starten met de pil zou betekenen. Dit heeft goed geholpen.
Symptomen:
Vermoeidheid
Veel slapen
Extreem bloedverlies tijdens menstruatie
Gewricht-/spierpijn
Stemmingswisselingen
Koude handen/-voeten
Hoofd in de mist gevoel
Troebel zien
Hartkloppingen
- Frozen shoulder
- Benauwdheid
Hoe gaat het nu?
stemmingswisselingen. Ik heb kunnen accepteren dat die deels logisch zijn gelet op wat ik heb meegemaakt. Mijn zenuwstelsel reageert wat eerder en ingrijpender bij stress, te weinig slapen en triggers. Ik heb geleerd ze te herkennen en te managen. Iedere dag ben ik hier bewust en onbewust mee bezig met een zelfmanagementplan dat ik heb opgesteld.
Met mijn depressies en klachten. En die depressies zijn eigenlijk hele logische reacties geweest op moeilijke omstandigheden. En als je dat eenmaal doorhebt dan kun je stoppen met vechten tegen en je energie steken in herstel en verder zoeken naar mogelijkheden.
Wat mij opvalt rond de zorg in het algemeen is dat je kans op herstel ontzettend afhangt van wie je ter ondersteuning of behandeling tegenkomt in je zoek- en herstelproces. En van de informatie die je wel of niet verstrekt krijgt. In dat proces heb ik zo veel zelf moeten uitdokteren. Ik vind mijzelf niet op mijn mondje gevallen en toch vond ik het vaak niet makkelijk om op te komen voor mijzelf om goede zorg te ontvangen. Zeker niet als het ook mentaal niet zo goed met mij ging. Gelukkig ben ik tochtgenoten tegengekomen tijdens mijn psychisch herstel, waar ik veel her en erkenning heb ervaren en waar ik veel van geleerd heb. Ik ben mij dan ook ruim 10 jaar geleden gaan inzetten als ervaringsdeskundige omdat ik vind dat iedereen dezelfde kans verdient op herstel. Voices for Women is voor mij ook zo’n groep van tocht- en bondgenoten. Samen staan we sterk, steunen we elkaar en leren we van en met elkaar. Met alles wat ik nu weet kan ik mijn klachten veel beter plaatsen en zijn ze vaak ook heel logisch. Doe je mee om deze zoektocht voor vrouwen te versnellen en te vergemakkelijken?
Mijn boodschap:
Neem vrouwen met hun klachten serieus en vraag naar het verhaal en eigen vermoedens achter de klachten. Daar zit veel wijsheid in. We kennen onszelf het langst en het best.
Ik sluit af met een gedicht dat ik zo’n 10 jaar geleden schreef en dat voor mij samenvat hoe mijn tocht er tot aan dat moment uit had gezien.
Eenzaam
Niet kunnen delen
Pijn
Niet kunnen voelen
Verdriet
Niemand die het ziet
Het mag er nu zijn
Ik mag er nu zijn
Ik kan eindelijk mijzelf zijn.
